Jedyne typowe ruiny grodu najbardziej północnych Czech. Umieszczony jest na dwu znielcowych skałach, wyraziście wychodzących z okolicznych piaskowców. Początki fotyfikacji tego grodu sięgają aż do czasów pierwszego Słowiańskiego osiedlenia. Pierwsze dochowane wzmianki pochodzą jednak aż z 2. połowy 13. stulecia, Wartenbergowie umocninili te skaliska, znajdujące się na skrzyżowaniu dróg handlowych. W roku 1337 gród był jako odwet za wyprawy łupowe zdobyty przez wojsko górnołużyckie. Od roku 1402 gród ten był własnością Berków z Debe. Jednak po sprzeczce Albrechta Berki z królem Jerzym z Podiebrad, gród był zdobyty i przypadł spowrotem Wartenberkom. Ci jednak kontynuowali swe wyporawy łupowe, dlatego gród później ponownie zdobyli Łużyczanie. Podczas wojny trzydziestoletniej gród ten definitywnie został zburzony przez wojska szwedzkie generała Wrangela. Ruiny grodu tak stały się ostoją bandytów. Później gród stopniowo rozebrali miejscowi obywatele jako materiał budowlany. Dzięki swemu bardzo romantycznemu wyglądowi, ruiny te stały się często wyszukiwanym miejscem wypraw turystycznych.
CZ
DE
EN
